Autorzy:

Wioletta Bochenek (Politechnika Krakowska)

Karolina Cierpich (Politechnika Krakowska)

Zofia Danielkiewicz (Politechnika Gdańska)

Karolina Pietrzkiewicz (Politechnika Krakowska)

Kacper Żak (Politechnika Krakowska)

Autorzy tronu zaprojektowali formę stateczną i zrównoważoną. Siedzisko opiera się na mocnym i grubym cokole. Tron charakteryzuje się szlachetnymi proporcjami i wyważeniem między dołem i górą. Forma została przecięta siedziskiem w jednej trzeciej wysokości. Oparcie tronu (plecy konstrukcji) wydają się rzeczywistym oparciem a nie jedynie formą rzeźbiarską. Jednocześnie dzięki umiejętnemu rozrzeźbieniu oparcie nie jest nadmiernie masywne. Jednym z tematów czy zadań, jakie studenci mają do rozwiązania podczas krakowskich warsztatów jest zaprojektowanie formy w taki sposób, aby – mówiąc metaforycznie – rozproszyć optyczny ciężar betonu jako materiału budowlanego. Nie jest to proste, ponieważ beton ze swej natury ciąży ku ziemi. Na pewno nie kojarzy się z lekkością. Jednym ze sposobów na ukazanie szlachetności betonu jest forma szlachetna w proporcjach. Niekoniecznie lekka, ale zawsze zdyscyplinowana. Studenci przyznają, że próbowali łączyć dwa światy: ciężar betonu i zgrabność formy. Drugim ważnym tematem był majestat. – Podkreśliliśmy majestatyczność króla, dla którego tron został zaprojektowany, również jako przedmiot użytkowy; nasza forma jest bardzo geometryczna i skupia się na konkretnych modułach – mówi Zofia Danielkiewicz. – Tron jest dość przysadzisty; część dolna, podstawa i podnóżek, po którym się wchodzi, są dość masywne. I o to chodziło, żeby tron był prawdziwym tronem a nie zwykłym krzesłem – mówi Karolina Pietrzkiewicz.