Autorzy:

Jakub Adamik (Politechnika Śląska)

Krystian Cięciwa (Politechnika Wrocławska)

Beata Cudzich (Politechnika Krakowska)

Kacper Wcisło (Politechnika Krakowska)

Damian Zabłocki (Politechnika Wrocławska)

W labiryncie procesu twórczego dzieło okazuje się wypadkową wielu prób, wzlotów i upadków, błądzenia po omacku, zarzucania pierwszych koncepcji i niespodziewanego do nich powracania. Mimo to rezultat potrafi zaskoczyć czystością i klarownością koncepcji. – Zaczęliśmy od tego, że zrobiliśmy mapę myśli, gdzie każdy mówił i pisał coś, z czym kojarzy mu się temat warsztatów; w kolejnym etapie każdy rysował własną koncepcję, potem staraliśmy się je połączyć i wybrać najlepszą – mówi Jakub Adamik. Projekt grupy E jest niezwykle zdyscyplinowany i podporządkowany jednej nadrzędnej idei. W tronie nie ma najmniejszego zbędnego elementu, żadnej dodatkowej atrakcji czy dekoracji. Forma powstała raczej przez odejmowanie niż dodawanie materii. W tym znaczeniu wydaje się prawdziwie rzeźbiarska. Centralnym punktem projektu jest masywne siedzisko w kształcie prostej kostki (prostopadłościanu). Siedzisko zostało otoczone (oplecione) z czterech stron wznoszącą się ku górze betonową „wstęgą”. To wszystko. – Forma jest przejrzysta i patrząc na nią od razu widać, o co w niej chodzi. Betonowa taśma obwija miejsce, na którym się siedzi. Inspiracją był sam temat – tron króla Minosa. Nawiązując do mitologicznego labiryntu zapytaliśmy, co się robi w labiryncie? Błądzi się – mówi Krystian Cięciwa. – Stosując prostokreślność i pozbywając się obłych kształtów, zastosowaliśmy spiralę schodkową. Ułatwiło to odlewanie rzeźby w betonie. Stosowaliśmy proste moduły, które ułatwiły nam zastosowanie proporcji w całym projekcie – tłumaczy Damian Zabłocki: – Naszą formę idealnie przedstawia zdanie, że „mniej znaczy więcej”– podsumowuje Kacper Wcisło.