Autorzy:

Julia Adamczyk (Politechnika Krakowska)

Agnieszka Andzel (Politechnika Krakowska)

Emilian Nowak (Politechnika Wrocławska)

Julia Kowalik (Politechnika Wrocławska)

Weronika Piotrowska (Politechnika Wrocławska)

Gdyby w sposób najbardziej formalny definiować zadanie, jakie stoi przed uczestnikami krakowskich warsztatów betonowych, można powiedzieć, że chodzi o zaprojektowanie rzeźby, która okaże się „grą betonowych brył”. Ta swoista gra zostaje wypracowana w pięcioosobowych grupach utalentowanych ludzi. Wzajemne relacje brył tworzą formę, umownie nazwaną tronem. Przede wszystkim na ten aspekt zadania zwróciła uwagę grupa D. – Poza użytkowym znaczeniem chcieliśmy się skupić na tym, aby cała rzeźba była przyjazna dla oka jako element kompozycyjny, dlatego nasz tron składa się z trzech podstawowych elementów: trzonu, siedziska, które jest zakręcone i przechodzi w podłokietnik oraz – metaforycznie – z poduszki, takiego dodatkowego elementu, który tę kompozycję dopina – tłumaczy Weronika Piotrowska. – Nasza kompozycja jest nie tylko przyjazna dla oka, tworząc jednolitą całość, ale również oparcie, które nazwaliśmy poduszką, konstrukcyjnie wspiera podłokietnik, aby rzeźba była stabilna – dodaje Emilian Nowak. Autorzy dużo uwagi skupili na zaprojektowaniu faktury szalunku, aby zróżnicować płaszczyzny betonu w różnych częściach tronu. W ten sposób wspomniana gra betonowych brył stała się jeszcze bardziej zmysłowa. Szalunek bocznej części siedziska i pleców został wykonany z płyt o nierównej (lecz naturalnej) fakturze. Pozostałe fragmenty powstały z gładkiej sklejki i płyt szalunkowych. Gra betonowych brył rozgrywa się również w słońcu, cieniu i różnych natężeniach naturalnego światła.